Τα παραμύθια, ευτυχώς, δεν περιγράφουν την πραγματικότητα όπως είναι. Αντίθετα έχουν πραγματική θεραπευτική αξία, γιατί ο καθένας μέσα από το παραμύθι βρίσκει τη δική του λύση, ανάλογα με το νόημα που σκέφτεται ότι έχει η ιστορία για τον ίδιο, τις εσωτερικές του συγκρούσεις και τα διλλήματα. Η μη ρεαλιστική φύση του παραμυθιού, η μαγεία του, καθιστά εμφανές ότι δεν έχει σημασία η αντικειμενική πραγματικότητα και οι περιορισμοί της, αλλά οι εσωτερικές διαδικασίες του ατόμου και το νόημά τους για το ίδιο το άτομο.
Μέσα από τα παραμύθια γίνεται κατανόηση της πραγματικότητας, λαμβάνοντας υπ όψιν τόσο συνειδητά όσο και μη συνειδητά στοιχεία και δίνοντας το μήνυμα πως ο αγώνας εναντίων σοβαρών δυσκολιών είναι αναπόφευκτος, όμως αν κανείς δεν λιγοψυχήσει, τότε κυριαρχεί στα εμπόδια και στο τέλος βγαίνει νικητής.
Το παιδί χρειάζεται περισσότερο απ’ όλους υποδείξεις με συμβολική μορφή για το πως μπορεί ν’ αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα και να οδηγηθεί με ασφάλεια στην ωριμότητα: παλιά κάστρα, σκοτεινές σπηλιές, κλειδωμένα δωμάτια, αδιάβατα δάση (κάτι που είναι κρυμμένο θα αποκαλυφθεί). Δύσκολα ή επώδυνα θέματα το παιδί τα επεξεργάζεται μέσω των συμβολισμών ή μέσω φανταστικών ηρώων που αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες ή έρχονται αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις και τα καταφέρνουν – άρα και το ίδιο το παιδί μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου