25 ΜΑΡΤΙΟΥ

∆ιαβάζουµε στα παιδιά" Τα ελληνάκια" της Ευγενίας Φακίνου, για να προκαλέσουµε τη συζήτηση µε τα παιδιά και να διαπιστώσουµε τις προϋπάρχουσες γνώσεις τους. Ο ιστορικός τόπος και χρόνος είναι δυσκολονόητος για τα παιδιά, γι' αυτό µέσα από πολλές αφηγήσεις αναφερόµαστε στα ιστορικά γεγονότα της εποχής. Η ζωή, οι αγώνες και οι θυσίες των ηρώων της Επανάστασης συγκινούν και ενθουσιάζουν τα παιδιά,

Σε κάποιο νησί για χρόνια αφέντης ήταν ο Αγάς* και έκανε ότι αυτός ήθελε. Οι Έλληνες κάτοικοι έπρεπε να τον υπακούν, να του δίνουν μερίδιο από τη σοδειά χωρίς κανείς να τολμά να μιλήσει. Γι' αυτό πολλά παλικάρια ξενιτεύονταν στα καράβια. Ανάμεσά τους κι ο Γιώργης.

Όταν γύρισε μετά από καιρό, βρήκε το χωριό άδειο και το Παγόνι, το αγαπημένο πουλί της αδελφής του της Μαρίας, άρχισε να του διηγείται τι έγινε την Κυριακή, που γίνονταν οι γάμο

της Παγώνας και του Γιάννου.

Είχε πια νυχτώσει, αλλά το γλέντι συνεχιζότανε και θα συνεχιζότανε για πολύ ακόμα. Ο γαμπρός κι η νύφη χόρεψαν τον πρώτο το συρτό. Μετά χόρεψαν κι όλοι οι καλεσμένοι. 

Η Μαρία κι οι φίλες της τραγούδαγαν για την ομορφιά της νύφης. Το τουμπελέκι, το ούτι, το κλαρίνο συνόδευαν το χορό και το τραγούδι. Κι εκεί που όλα ήταν χαρούμενα, φάνηκε ο Αφέντης ο Αγάς με τους δικούς του. Συνηθισμένος να κάνει ό,τι θέλει, φώναξε:

- Κρασί και μεζέ για τα παλικάρια μου. Κι εσύ Μαρία, σήκω να χορέψουμε!

Όλοι πάγωσαν. Τέτοια προσβολή! Η Μαρία δεν τα 'χασε και με σταθερή φωνή του είπε:

- Δε χορεύω με το ζόρι!

Αυτό ήτανε. Η συνοδεία του Αφέντη του Αγά σήκωσε τα όπλα, οι δικοί μας τράβηξαν τα σπαθιά...

Του Γιώργη τα χείλια τρέμανε απ' το κακό του...

- Αρκετά! φώναξε και τράβηξε το σπαθί του. Τώρα θα δει!...

- Μη! Του φώναξαν οι άλλοι και τον κράτησαν σφιχτά απ' τα χέρια.

- Αφήστε με! Αρκετά πια με τον Αφέντη τον Αγά!

- Δεν έχει νόημα, Γιώργη, του είπαν οι άλλοι. Είμαστε λίγοι κι είναι πολλοί. 

- Δεν είμαστε πια λίγοι, είπε ο Γιώργης. Και στ' άλλα τα χωριά το 'χουν αποφασίσει. Οι δικοί μας πού είναι τώρα;

- Οι ανήμποροι πήγανε σ' άλλα χωριά πιο ήσυχα. Οι νέοι βγήκαν στο βουνό*, είπε το Παγόνι.

- Εμπρός, λοιπόν, για το βουνό!

Είχε ξεμυτίσει ο ήλιος απ' την ανατολή, όταν έφτασαν στους πρόποδες του βουνού. Όλα ήταν ήσυχα. Τίποτε δε φαινόταν, τίποτε δεν ακουγόταν... και ξαφνικά... κοκκίνισε το βουνό απ' τα φεσάκια* και μια ελληνική σημαία ξεδιπλώθηκε.

- Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!

Ήταν κοριτσίστικη φωνή, που το είπε, αλλά αρκετά δυνατή για να καταλάβει ο Γιώργης τη φωνή της Μαρίας. Με φτερά στα πόδια ανέβαιναν τώρα το βουνό, να ενωθούν με τους άλλους.

Ήταν 22 Μαρτίου του 1821.

Αξιοποιούµε την ιστορία που διαβάσαµε για να εξετάσουµε το πλαίσιο της εποχής, τα αισθήµατα των Ελλήνων, τον αγώνα και τις θυσίες που κατέβαλλαν, τον τρόπο που πολέµησαν, τους ήρωες και τις ηρωίδες που ανέδειξαν. Βλέποντας εικαστικό υλικό και αφίσες συζητάµε για τα ρούχα της εποχής, των ανδρών και των γυναικών, τον τρόπο και τα µέσα που µάθαιναν τα παιδιά γράµµατα, το ρόλο των γυναικών στον Αγώνα, τις συνήθειες και τις γιορτές που κατάφεραν να διατηρήσουν παρά τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς.

Παίρνοντας αφορμή από το σύνθημα των Ελλήνων "Ελευθερία ή θάνατος" μετράμε τις  9  συλλαβές χτυπώντας με τα χέρια.Προσπαθούμε να σχηματίσουμε την φράση με αυτές.
Αναφέρουμε ότι η Ελληνική σημαία έχει 9 λωρίδες από τις 9 συλλαβές τις φράσης.

Παρατηρούν προσεκτικά την εικόνα του ευαγγελισμού της Θεοτόκου και σχολιάζουν τα πρόσωπα, το πλαίσιο, τα χρώµατα, τα σχέδια, τις συµµετρίες, και κάνουν συγκρίσεις µε τις εικόνες του βιβλίου: Τα ελληνάκια. ∆ιαπιστώνουν πολλά κοινά σηµεία, ως προς τα λαϊκά σχέδια, την ποικιλία και την ένταση των χρωµάτων, τις συµµετρίες των σχεδίων.